M.O.D.A. - Metki Obcasy Dżinsy Adidasy
Z innej beczki, czyli przewodnik po modzie. Znalazłam ciekawe wydawnictwo poświęcone tej problematyce. Co prawda to książka dedykowana nastolatkom, ale co to szkodzi skoro napisana jest fajnie. Postanowiłam się pewnymi informacjami z Wami podzielić. Dobrze pewne rzeczy po prostu wiedzieć. Całość uzupełnią ilustracje (Katarzyny Boguckiej) pochodzące z tej samej książki. Ciekawa jestem, czy się ten cykl spodoba.
Dziś dżinsowa gorączka, która przenosi nas do 1873 roku. W dżinsach można pójść wszędzie: do szkoły, na zakupy, do teatru i na wycieczkę. Nie nudzą się może dlatego, że zmieniają kolor - po każdym praniu są coraz jaśniejsze. Materiał, z którego szyje się dżinsy, nazywa się denim. Jako pierwszy uszył je w XIX wieku Jacob Davis. Jacob urodził się w Rosji, ale gdy miał 23 lata, przeniósł się do Ameryki. Zaczął szyć robocze ubrania dla ogarniętych gorączka złota poszukiwaczy.
Spodnie z tego wytrzymałego materiału były znane od dawna, ale dopiero Jacob wzmocnił je dodatkowo metalowymi nitami. Pierwszą fabrykę dżinsów założył Levi Strauss, produkuje się je zresztą do dziś. Mam takie w swojej szafie! Nazwę dżinsy wymyślili dla spodni młodzi ludzie pod koniec lat 50. XX wieku. Utworzyli je od nazwy innej, podobnej do denimu tkaniny: jean. Denim tkany jest z nitki kolorowej i białej , dlatego dżinsy są ciemniejsze na wierzchu, a jasne pod spodem. Jean zaś z dwóch nitek tego samego koloru. Kto by pomyślał, że robocze spodnie zrobią taką światową karierę! Ja się do nich przekonałam dopiero po czterdziestce.
źródło (Katarzyna Świeżak " M.O.D.A.")
.jpg)
Dla mnie życie bez dżinsów mogło by nie stnieć ;)))
OdpowiedzUsuńJa żyłam bez nich wiele lat :)
UsuńJa uwielbiam jeansy :)
OdpowiedzUsuńmój tato zawsze powtarzał jak chciałam dżinsy,że to dla robotników ;) ,a ja wiedział swoje ;p
OdpowiedzUsuńW sumie miał rację :)
Usuńu mnie było podobnie :)
UsuńSwietne ilustracje;))
OdpowiedzUsuńTia, ja nosilam dzinsy,.Odry;)
To prawda, dlatego je skanuje i pokazuję :)
UsuńA ja dzinsy uwielbiam od zawsze, i palcze zawsze jak moje znoszone ulubione dziny tak sie rwa ze juz nie da sie ich skleic, przerabiam wtedy na spodenki i co tam sie da. Swietna lektura Lilus!
OdpowiedzUsuńDziękuję ci :) Ja je ostatnio bardzo polubiłam :)
UsuńA ja nadal marzę o jeansach Levi Strauss :)
OdpowiedzUsuńTo może czas spełnić to marzenie? :) Święta za pasem :)
Usuńmoje coraz większe 4 litery coraz trudniej ubrać w dżins ;-(((
OdpowiedzUsuńE tam! Nie opowiadaj!
Usuńja uwielbiam wszystko co jest z "ala" dresu:) po takiej dawce wygody materialu - jeansy doprowadzaja mnie do szalu:P nom chyba ze mowimy o jeansach boyfriends:D baggy:) pozdrawiam:)
OdpowiedzUsuńFakt! Ja na dłuższą podróż, na przykład samochodem, też wolę coś miękkiego :)
Usuńo proszę jaki fajny post:)))
OdpowiedzUsuńuwielbiam jeans, uwielbiam! :D
Dzięki :) Cieszy mnie, że ci się spodobał.
UsuńMoje pierwsze dzinsy (Rifle) dostałam po bracie, bo utył i się w nie nie mieścił. Ale byłam szczęśliwa! A to był 1968 rok:)))))))))) Dzieci kwiaty i te rzeczy.... ehhh
OdpowiedzUsuńWtedy posiadanie dżinsów to był luksus!
UsuńNapisałaś, że do dżinsów przekonałaś się po czterdziestce... Mój dziadek wskoczył w dżinsy w wieku lat siedemdziesięciu ;) Zawsze się właśnie śmiał ze mnie, że chodzę w spodniach robotniczych. Aż w końcu poprosił mnie na ucho o własną parę i teraz śmiga w dżinsach na szelkach ;)
OdpowiedzUsuńBrawa dla dziadka! Doskonały przykład na to, że nigdy nie jest za późno :)
UsuńŚwietnie napisany wpis. Czekam na wiele więcej
OdpowiedzUsuń