Dlaczego widzimy kolory?

Obiecałam zdjęcia cotton ball wykonane po zmroku. W takich okolicznościach wierne oddanie kolorów jest raczej niemożliwe. Ale czy w ogóle te kolory mają jakąś jedną, rzeczywistą wersję? Widzimy rzeczy wokół nas, ponieważ światło odbija się od przedmiotów i trafia do naszych oczu. Światło słoneczne albo światło żarówki wydaje się białe, ale naprawdę składa się ze wszystkich kolorów tęczy. 

Widzimy zawsze ten kolor, który odbija się od oglądanego przedmiotu. Na przykład, pomidor jest czerwony, bo odbija światło czerwone, a pochłania pozostałe kolory. Jeśli jakiś oświetlony przedmiot pochłania wszystkie kolory tęczy, światło nie odbija się i widzimy kolor czarny. Jeśli zaś odbija on wszystkie kolory, widzimy biały. 

To, że coś możemy zaobserwować, nie oznacza jeszcze, że to coś istnieje dokładnie w taki sposób, w jaki to obserwujemy. Wbrew pozorom, kolory nie istnieją w rzeczywistości zewnętrznej. Rzeczywistość fizyczna ostatecznie nie jest kolorowa. Nasze doświadczenie koloru jest subiektywne i wewnętrzne. Kolor, to totalne złudzenie powstające w wyniku naszej wewnętrznej "interpretacji" częstotliwości fal elektromagnetycznych docierających do narządów zmysłu wzroku.

Czyli postrzeganie kolorów może być zupełnie różne u każdego z nas. Mój mąż, inżynier i fizyk z wykształcenia, co jakiś czas  mi o tym przypomina. Ja się czymś zachwycam, bo ma taki świetny odcień, a on pewnie widzi to zupełnie inaczej, bo mówi mi wtedy, że kolory nie istnieją. Matko jedyna! Ale jeśli one nie istnieją, to jak naprawdę wygląda świat? 

Dobrze, że człowiek się nad tym tak na co dzień nie zastanawia i robi swoje. Dobiera te kolory, zestawia białe i czarne, wprowadza różne odcienie szarości. A tu nagle może się okazać, że pojawia się ktoś o zupełnie "nieludzkiej" (odmiennej od typowej dla człowieka) interpretacji częstotliwości fal elektromagnetycznych i widzi to moje otoczenie jako zielony galimatias?! Podobno psy widzą tylko w szarościach. To może chociaż mój pies doceni  moje starania.