Wczesna wiosna w Weronie

Miasto intrygujące o każdej porze roku. Nie jestem typem romantycznym więc historia Romea i Julii jest tylko dodatkiem do piękna tego miejsca.

Dla mnie największą atrakcją są chodniki, wyłożone wyślizganym milionami stóp marmurem. Może to nie jest najlepsze rozwiązanie na deszczowe dni, ślisko jak diabli. Wygląda jednak niesamowicie, odbija wszystkie możliwe światła i skłania do myślenia  o tych, którzy wiele lat temu po nich chodzili.

No i architektura. Zachwyca dbałość o detale, kolory, elementy zdobiące. Okiennice, malowidła...Skąd Ci ludzie brali siły na tworzenie takich cudów. Przecież nie mieli takich technicznych możliwości jak budownictwo i rzemiosło dziś.

 Słynny balkon jest mniejszy niż sobie wyobrażałam i nie tak wysoko, jak sądziłam.

Dobrze, że u nas też już zapachniało wiosną. Zazdroszczę im tego łagodnego klimatu, położenia geograficznego, widoków, historii, sztuki, zabytków, jedzenia... Kurcze! Paskudna zazdrośnica ze mnie! Ale mimo wszystko dobrze wrócić do domu. Wróciłam bogatsza o wspomnienia i estetyczne doznania. Przekonana, że to, co piękne się nie starzeje.

_______________________________________________________________________

"Ile mamy naprawdę pięknych wspomnień? Tych najistotniejszych, które nas określają i pomagają nam być tym, kim jesteśmy?"

                                                                                      (J. Carroll "Cylinder Heidelberga.")