Wywołana do tablicy

Remont zbliża się ku końcowi. Sufity gotowe,ściany wykończone, deski na podłodze leżą. Zostało tak zwane "duperelki" - czyli malowanie, zawieszenie karniszy, żyrandola no i listwy przypodłogowe. A na deser ogrom sprzątania.  Rąk już nie czuje od tej roboty.  Wstydzę się w pracy dłonie pokazywać takie są podrapane, paznokcie w stanie opłakanym, skóra jak papier ścierny. Zakładanie rajstop to w tej chwili nie lada wyzwanie. Nie noszę w ogóle takich cieniutkich bo nawet nowe po założeniu pozaciągane jak diabli.

Z drugiej strony cieszę się, że "pozamiatałam" trudne wspomnienia. 

Kiedy pięć lat temu mąż poinformował mnie, że chce zacząć życie od nowa i w tych nowych planach nie ma miejsca dla mnie i córek , zamknęłam się w tym domowym kokonie. Bałam się, że nie dam rady sama  zewnętrznemu światu. W domu jednak drażniły mnie obecne na każdym kroku wspomnienia, przedmioty, które przypominały o dawnym życiu. Potem wszystko wróciło do normy, postanowiłam pozbyć się wspomnień i urządzić swój kokon od nowa. No i właśnie kończę.

A w ramach rozpieszczania samej siebie podarowałam sobie tablicę. Kupiłam ją na pchlim targu i troszkę przerobiłam. Deska wykrzywiła się i  pękła ale to dodaje jej uroku.

 Tak wyglądała po kupieniu.

A taka jest teraz.