Nowe życie

Nowe życie czyli mój pierwszy wnuk. Wiadomość o tym, że się urodzi spadła na mnie troszkę niespodziewanie. To znaczy dzidziuś był planowany, ale córka liczyła, że jednak ciąża pojawi się troszkę później. Jak widać i tym razem los zadziałał na moją korzyść. Gdyby zdecydował się kilka miesięcy później pewnie nie mogłabym być przy jego narodzinach. Dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności mogłam już kilka godzin po porodzie dotknąć go i zrobić mu zdjęcie. Tutaj w szpitalu około czterech godzin po urodzeniu.

Urodził się we wtorek 11 września o godzinie 11:44 i ważył nieco ponad trzy kilogramy. Moja dzielna córka zdecydowała się na poród siłami natury, bez znieczulenia i wspomagaczy. I udało jej się mimo, że pierwszy skurcz pojawił się już dwa dni wcześniej. Muszę przyznać, że niezwykle trudno było mi patrzeć bezradnie na to wszystko. Człowiek wie jak to jest, że nie jest łatwo, miło i przyjemnie ale nic nie może zrobić.

Do szpitala już nie pojechałam bo i tak by mnie nie wpuszczono na salę porodową. Zresztą nie jestem pewna czy zniosłabym to dzielnie. I tak schudłam ponad dwa kilo ze stresu. Spędzili w szpitalu w sumie dwa dni i we czwartek wrócili do domu. Tak słodko spał właśnie po przywiezieniu. Nie mam syna więc nie wiem czy jest różnica w uczuciach wobec potomstwa córki i syna. Wiem natomiast, że moje babcine uczucie do tego malucha było natychmiastowe i bezwarunkowe. 

I pewnie bardzo trudno będzie mi z faktem, że jest tak daleko. Wróciłam w sumie trzy dni temu, a już tęsknię i to podwójnie. Do tęsknoty za córką doszła jeszcze tęsknota za wnukiem. Cholerny świat! Fakt, że urodził się w kraju anglojęzycznym miał pewien wpływ również na wybór imienia. Było kilka różnych wariantów ostatecznie dzidzia dostała imię Filip. Tam z angielską pisownią Philip. Ma tam wszystko czego mu trzeba więc powinnam być spokojna a ja i tak się martwię jak diabli.

Na zakończenie jeszcze tylko kilka fotek z niebieskiego pokoiku Filipka. Chociaż tak szczerze mówiąc to chyba nie spędził w nim jeszcze nawet minuty. Mama chce go mieć przy sobie, a on uwielbia być dopieszczany.

U babci będzie niestety spał w biało-różowym pokoju mojej młodszej córki. Według planów mają przylecieć na początku listopada więc pewnie jeszcze takie drobiazgi nie będą miały dla niego znaczenia.