Niekończąca się historia

Miałam tyle planów na weekend. Skończyło się niestety na planach. Wszystko przez tę NeverEnding Story, czyli sprzątanie. Zabrałam się za okna, a było naprawdę za co i tak mnie to sponiewierało, że zabrakło sił na resztę. I co! Piętnaście minut potem zaczęło lać. Syzyfowa robota! Czasami mnie to po prostu dołuje. 

Zaplanujesz porządki, napracujesz się i ogarniesz w jednym miejscu, a już w innym punkcie narosło roboty na nowo. Czasami się zastanawiam, jak ja dawałam radę temu wszystkiemu jak dzieci były małe. Kobieta to jest naprawdę stworzenie o niewyobrażalnych możliwościach. I nieograniczonej cierpliwości. No bo ile lat można robić w kółko to samo? Jakiś bunt zaczyna we mnie narastać na tę powtarzalność.

Na szczęście na pocieszenie zakwitły moje cebulki. Wszystkie naraz i teraz w całym mieszkaniu pachnie jak w kwiaciarni.  Zgodnie z założeniami są różowe i białe. To przykre, że żywot wielu kwiatów jest tak krótki. Są tak misterne i piękne, że ich przemijanie zasmuca. 

Póki co - chwilo trwaj! Trzeba się nimi nacieszyć ile wlezie. Chodzę i oglądam co chwila. No i wącham mimo alergicznego kichania. To ciekawe zresztą bo jako dziecko nie byłam alergikiem. Im dalej w las tym więcej czynników, które mnie uczulają. Jak tak dalej pójdzie to dostanę uczulenia na życie w ogóle. 

A to już będzie nie do wytrzymania. Kręgosłup boli, nos przecieka, roboty po pachy. Planów nie zrealizowałam, ale mam przynajmniej poczucie spełnionego obowiązku. Może to niewiele, daje jednak poczucie, że dzień nie był zmarnowany.