Nie płynę pod prąd

Mam roboty po pachy, ale czas na czytanie zawsze się znajdzie. Od wielu lat czytam głównie w wannie. Mieszkaliśmy z rodzicami w niewielkim mieszkaniu i to było jedyne miejsce, gdzie można było być samemu. Potem były małe dzieci i to była jedyna chwila wytchnienia. Teraz popadłam chyba w pracoholizm, bo ciągle coś robię. Najgorsze jest to, że zaczynam mieć wyrzuty sumienia, jak sobie odpuszczę. Uważam, że skoro lubię posiedzieć w ciepłej wodzie i w sumie niewiele się w tej sytuacji da dodatkowo zrobić, to powinnam ten czas wykorzystać na czytanie.

Kupiłam ostatnio dwie książki Reginy Brett: "Bóg nigdy nie mruga" i "Jesteś cudem". Przyznaję,że nie był to jakiś szczególnie przemyślany wybór. Najpierw zwróciły moją uwagę kolory okładek. Jakoś się na półce dzięki nim wyróżniały. Potem zaciekawiły mnie tytuły. Co jest tak naprawdę w środku, da się przecież stwierdzić dopiero po przeczytaniu. W sumie obie pozycje to zbiór prawd oczywistych. Wszyscy je znamy, wszyscy o nich wiemy. Problem jest tylko ten, że w tym kołowrocie dnia codziennego zwyczajnie przestajemy o nich świadomie myśleć.

Więc od czasu do czasu dobrze sobie to wszystko jeszcze raz przypomnieć. Uświadomić sobie, że chwilami tracimy zdroworozsądkowy ogląd świata. Zapominamy o tym, co ma naprawdę znaczenie. Wyolbrzymiamy problemy, z którymi przychodzi nam się borykać. Po jakimś czasie okazuje się, że większość z nich jakoś się pomyślnie rozwiązała. Ja przez wiele lat swojego życia miałam tendencje do płynięcia pod prąd. Bo chciałam, szybciej, inaczej, po swojemu. A to wyczerpujące działanie! Potem przyszedł moment, w którym zabrakło mi zwyczajnie sił na to. 

Uznałam, że nie dam rady dłużej i jedynym wyjściem jest poddać się prądowi, który gdzieś mnie niesie. Jeśli dopłynę do jakiegoś punktu i nie spodoba mi się, to wtedy wykonam wysiłek żeby to zmienić. Okazało się, że nie ma takiej potrzeby. Spokojniej podchodzę do wielu spraw. Rzadziej tracę cierpliwość. Nauczyłam się czekać na efekt. A niosący mnie prąd jest dla mnie łaskawy. I mam nadzieję, że tak będzie nadal. Co oczywiście nie znaczy, że wszystko mi się udaje, że nie mam problemów, że kłopoty mnie omijają. Oj nie! Jest jak w życiu, czasem słońce, czasem deszcz. A czasami pochmurno przez bardzo długi czas.

Wszyscy mamy jakieś problemy. Każdy z nas szuka własnego sposobu na radzenie sobie z nimi. W tej książce właśnie przeczytałam historię niepełnosprawnej kobiety, która zdobyła kilka medali na paraolimpiadzie. Spodobał mi się wniosek, do którego doszła. Stwierdziła, że wszyscy się przewracamy, ale wygrywają ci, którzy najszybciej się podnoszą. Dobrze jest mieć świadomość, że nie tylko nam życie podkłada nogę. I wiedzieć, że to jak szybko się podniesiemy z upadku zależy tylko od nas. Jeśli macie jakiś trudniejszy okres w życiu to polecam. A jeśli nic złego się nie dzieje to też warto, po to by potem móc spojrzeć na sprawy trochę inaczej. I siły do szybkiego podnoszenie się życzę!